Nanja bereidt zich voor op een nieuw wereldrecord freediven. Belangrijk is dat ze rustig blijft, maar of dat haar zo goed af gaat?
«Hoe doe je dat nu, zo rustig blijven onder water?»
Dit is een veel aan mij gestelde vraag waar ik de afgelopen twee trainingsweken in Egypte zelf weer druk mee bezig ben geweest. De training op weg naar een wereldrecord…. Want als iets confronterend kan zijn dan is het je grenzen verkennen in het freediven en dat maakt het tegelijkertijd voor mij precies de uitdaging in de sport.
Dus tja, hoe doe ik dat, dat rustig blijven?. Vooral stap voor stap. Als je wilt leren bergbeklimmen, begin je immers ook niet met de Mount Everest. Door veel te trainen krijg je steeds meer zelfvertrouwen en dat is een hele goede basis voor heel veel dingen in het leven :-). En telkens een stapje verder. Zolang je geen kriebels in je buik ervaart, zit je in je comfortzone. Laat dit nu net niet de zone zijn waarin je heel veel leert. Dus telkens verschuif ik mijn grens een klein stukje.
Helaas ben ik niet een heel geduldig persoon naar mezelf toe, dus af en toe verslik ik me wel eens in een hapje. Ook deze training had ik hier mee te maken. 100 meter had ik natuurlijk al eens gedaan, maar er is toch iets magisch aan dat getal. Dus toen ik naar 105 ging, merkte ik dat ik best wat nerveus was. Gehaald dat wel, maar een schoonheidsprijs verdiende het zeker niet. De volgende duik adviseerde mijn coach me om naar 110 te gaan. Ik was eigenwijs en wilde naar 115. En dan merk je dat je dat onbewust wel degelijk spannend vindt. Net voor de 100 schoot de, niet helpende, gedachte door mijn hoofd: whaaa, straks moet ik dit ook nog omhoog zwemmen!!! Glupp en weg was bijna al mijn lucht. Waarna ik moest remmen op 110… De eerste keer remmen. Ik was er helemaal ziek van. Het duurde zeker 10 minuten voor ik me realiseerde dat het toch een persoonlijk record was. En nee, dit komt niet omdat freediven schadelijk is voor de hersenen!! (Dit is namelijk niet zo)
De volgende dag merkte ik pas goed de impact. Niets ging meer; mijn ontspanning was weg, de techniek van het klaren sloeg nergens meer op, maar vooral: waar was het plezier gebleven? No way dat ik naar 100 ging… en de stroming werkte ook niet mee.
Alles had met verwachtingen te maken. Daar zal ik zeker nog een blog op terugkomen. Het weer was daarna te slecht om deze trainingsperiode nog goed af te sluiten. Terugkijkend ben ik gelukkig WEL trots op mijn 110 meter. Je successen kun je toch beter vieren! Heel belangrijk! Ik kijk nu al weer uit naar mijn volgende dieptetraining. Voorlopig kun je me vooral vinden in zwembad De Estafette in Nieuw Vennep, tussen de baantjeszwemmers. Ook gezellig….
Geef een reactie